Polski sport a igrzyska marzeń - część 3
to trzeci odcinek z cyklu publikacji nawiązujących do idei organizacji Igrzysk Olimpijskich w Polsce w 2040 lub 2044 roku. Autor rozważań, Jan Wieteska, wiceprezes Warszawsko-Mazowieckiej Rady Olimpijskiej, proponuje wiele konkretnych działań mających na celu poprawę organizacji, zarządzania, finansowania i popularyzowania sportu. Stawia też pytania. Poddaje pod społeczną dyskusję swoje propozycje, bo bez szerokiej, wielowątkowej debaty o polskim sporcie idea organizacji Igrzysk Olimpijskich w Polsce może zostać tylko ideą.
Dlatego też zwracamy się do Was, Czytelników, miłośników i pasjonatów sportu o udział w dyskusji i dzielenie się swoimi uwagami i przemyśleniami. Zapraszamy do lektury i otwartego dialogu.
Dziś prezentujemy część trzecią poświęconą programowi igrzysk i nowym dyscyplinom sportu możliwym do wprowadzenia na igrzyskach w 2040 lub 2044 roku W kolejnej, czwartej publikacji w dniu 9 października br. zapoznamy się z zarządzaniem i organizacją sportu oraz społeczną akceptacją sportu. Będzie jeszcze część piąta (publikacja 11 października br.) i w niej pytanie: Dlaczego igrzyska w Polsce?
Krzysztof Stanisławiak
Motto:
„Nie trafiłem ponad 9 tysięcy rzutów w mojej karierze, przegrałem prawie 300 gier, 26 razy nie trafiłem decydujących piłek w meczu. Ponosiłem porażki raz po raz przez całe moje życie i właśnie dlatego osiągnąłem sukces”
Michael Jordan
Rozdział IV: PROGRAM IGRZYSK
1. Dobrym prawem gospodarza igrzysk jest możliwość zaproponowania wprowadzenia do programu nowych dyscyplin sportowych. To daje gospodarzowi potencjalną możliwość zdobycia medali w tych dyscyplinach. Klasycznym przykładem jest tenis stołowy. W latach 50-tych ubiegłego wieku Chińczycy postanowili postawić na tenis stołowy mimo, że ten nie był jeszcze w programie igrzysk. Do programu igrzysk tenis stołowy wszedł w roku 1988, w Seulu. Chińczycy już wtedy byli światową potęgą. We wszystkich kolejnych igrzyskach wygrywają w tenisie stołowym właściwie wszystko. Nie możemy porównywać się z Chinami, ale jest czas aby zastanowić się jakie dyscypliny moglibyśmy zaproponować do programu igrzysk w Warszawie.
Po pierwsze: należałoby utrzymać wspinaczkę szybkościową i pozostałe konkurencje wspinaczkowe. Sukces w Paryżu powinien być motorem napędowym w tej dyscyplinie.
Po drugie: teqball. Jesteśmy w czołówce światowej, dziś na szóstym miejscu w światowych rankingach. Nasi zawodnicy świetnie startowali w Europejskich Igrzyskach w Krakowie w roku 2023. Dyscyplina wymyślona przez Węgrów ma tendencje rozwojowe. Może więc teqball to jest coś!
Po trzecie: akrobatyka sportowa. Jeszcze w latach 80-tych XX wieku polscy akrobaci zdobywali medale na mistrzostwach świata. Teraz udaje się odnieść tylko pojedyncze sukcesy. Wizytówka polskiej akrobatyki ostatnich trzech lat to dwójka dziewczyn z UKS Targówek, które były w finałach mistrzostw świata, zajęły trzecie miejsce w Pucharze Świata i szóste miejsce w World Games. Piękny, efektowny sport. Przy stworzeniu lepszych warunków Polska ma szanse wrócić do światowej czołówki. Dziś zielone światło dla akrobatyki, jutro sukces sportowy.
Po czwarte: padel. Dynamicznie rozwijający się sport na świecie i także w Polsce. Obiekty padla rosną w Polsce jak grzyby po deszczu. Największy znajduje się na warszawskim Służewcu. Dziś padel jest modny głównie w środowisku biznesowym. Ale przecież biznesmeni mają dzieci, a te już widzimy na padlowskich kortach. 6-7-latki za dwadzieścia lat będą w pełnym sportowym rozkwicie. Więc może padel!!!
Po piąte: korfball. Gra wywodząca się z Holandii. Jedyna koedukacyjna gra zespołowa. Od trzydziestu lat czeka na swoją olimpijską szansę. Polska znajduję się w europejskiej dziesiątce i światowej piętnastce. Może warto zainwestować w ciekawą odmianę koszykówki.
2, Inna, naszym zdaniem, oczywista poprawka w programie igrzysk, to czas ich trwania. To największe wydarzenie sportowe na świecie trwa 18 dni. W tym czasie trzeba rozegrać ponad 300 konkurencji, w Paryżu było ich 329, w tym turnieje gier zespołowych, które wymagają określonych przerw między kolejnymi rundami. Tak krótki czas trwania igrzysk prowadzi do ograniczania liczby startujących. Także wymogi logistyczne nakazują władzom MKOl ograniczać liczbę zawodników w konkretnych dyscyplinach, czego najbardziej drastycznym przykładem była w Paryżu siatkówka.
Mamy więc do czynienia z dziwnym zjawiskiem. Oto z jednej strony wprowadzamy nowe dyscypliny np. breakdance, a z drugiej ograniczamy liczbę zawodników w dyscyplinach klasycznych np. w siatkówce czy szermierce. Wydaje się więc, że należy wydłużyć czas trwania igrzysk i dać szansę startu w największym i najpiękniejszym wydarzeniu na świecie, wszystkim najlepszym sportowcom świata.
3. I jeszcze jedna poprawka do programu igrzysk. Piękną tradycją czasów barona de Coubertena były towarzyszące zawodom sportowym,
konkursy sztuki. Medale olimpijskie rozdawano w dziedzinie muzyki, poezji, rzeźby. Polscy twórcy znajdowali się w gronie nagradzanych. Złote medale otrzymywali: Kazimierz Wierzyński za „Laur Olimpijski”, Józef Klukowski w dziedzinie rzeźby, Zbigniew Turski w muzyce. Wśród medalistów znaleźli się Jan Parandowski za „Dysk Olimpijski” i graficy: Władysław Skoczylas, Janina Konarska i Stanisław Ostoja -Chrostowski. Wszystko to w latach 1928-1948. Byłoby pięknie, gdyby emocjom sportowym warszawskich igrzysk towarzyszyły konkursy sztuki. Malarstwo, muzyka, poezja, rzeźba, literatura. Sztuka i sport na nowo zapisałyby się w historii światowego olimpizmu.
4. I na koniec „wielka kulminacja”. Bez „Imagine” nie ma Ceremonii Otwarcia. Specjalna wersja „Warsaw Imagine” podczas Ceremonii Otwarcia Nadwiślańskich Igrzysk będzie piękną kontynuacją wzruszającej tradycji.
Jan Wieteska